تونس بدون دیکتاتور و ایران هنوز ...

از خودسوزی جوان تحصیلکرده و مظلوم تونسی تا فرار دیکتاتور از تونس شاید یک ماه بیشتر طول نکشید

آینده تونس به زودی مشخص میشود، آیا این کشور به سوی دموکراسی و رعایت حقوق بشر پیش خواهد رفت یا در دامن دیکتاتوری جدید ؟

اما آنچه برای ما ایرانیان جالب است، وضعیت اعتراضهای بی نتیجهما در خیابان و سرخوردگی جنبش مردمی است که متاسفانه هنوز ادامه دارد.

به طرز مضحکی، هنوز دستگاه قضایی مشغول به زهرچشم گرفتن از فعالان مدنی و سیاسی ایران است. احکام صادره تقریبا حق نفس کشیدن را هم سلب میکند و اگر وکیلت اعتراض کند، او هم راهی زندان خواهد شد.

شاید نقطه عطف پیروزیهای خیابانی جنبش روز عاشورا و نقطه فروکش کردن آن بیانیه شماره 17 میرحسین موسوی بود که مانند آبی بر آتش میماند و تمامی اعتراضات را در چارچوب تنگ نظام حاکم کانالیزه کرد.  البته هر روز که از تولد جنبش می گذشت نظام قوی تر میشد و راه های سرکوب جدیدتری را می آموخت و جنبش سبز در خیابانها مظلوم و بی سلاح، قلع و قمع میشد و شاید فقط هزینه جنبش زیاد و زیادتر میشد و دستاوردی نمی داشت اما این هزینه ها بابت چه بود ؟ چرا با گذشت یک سال از عاشورای 88، هنوز دستاوردی برای جنبش متصور نیست ؟ آیا میرحسین موسوی طرحی و برنامه ای برای جنبش دارد یا واقعا فقط همراه جنبش است ؟

تکلیف ما چیست ؟ اصلاح نظام حاکم ؟ آیا هیچ روزنه ای برای اصلاح میبینید؟

درست است که آزادی یک شبه بدست نمی آید ولیکن این ملت از مشروطه تا کنون به کمترین خواسته  شان که همانا عدالت خانه ای مستقل بوده است نرسیده اند.

درست است که انقلاب 57 زود به نتیجه رسید و شاید عاملی شد برای به محاق دیکتاتوری رفتن ایران ولی جنبش سبز ادامه اصلاحات بی نتیجه 76 است و ادامه اعتراضات 18 تیر 78

آیا واقعا رهبران جنبش طرحی برای آینده دارند ؟ آیا آنان دراین گفته خویش صادق هستند که تمامی ایرنیان با هر سلیقه و عقیده ای جزئ جنبش سبز هستند یا بعد از به قدرت رسیدن مانند خمینی همراهان را به کنار خواهند زد و اسلام ناب را در جامعه پیاده میکنند ؟