رامسس خواب ندارد

شاید بعد از حوادث تونس، خیلیها تحلیل میکردند که مصر بعدی خواهد بود زیرا که از جهات اجتماعی جامعه ای شبیه تونس دارد. اما هیچ کس این سرعت را برای تحولات مصر پیش بینی نمیکرد.

مصر مانند تونس کم اهمیت نیست، به قولی سنگ ترازوی خاورمیانه است به دلیل هم مرزی با اسرائیل و هم پیمان بودن با آمریکا در صلح خاورمیانه کشوری تاثیر گذار در منطقه می باشد.

اتفاقات مصر را باید از دو زاویه دنبال کرد:

از نگاه بین المللی، مبارک امیدی به حمایت جهانی ندارد و غرب نیز اطمینان حاصل کرده است که اتفاقی مانند جمهوری اسلامی در مصر نخواهد افتاد.

از نگاه داخلی، طبقه متوسط مصر از رفتن مبارک بیم دارند. سالها است مبارک با اسلام حراسی کاذب خودکامگی را در آن کشور گسترش داده است. اصولا مبارک از اخوان المسلمین به عنوان برگ برنده ای برای کنترل احزاب و گروها و به سلطه کشیدن جامعه مصر استفاده کرده بود و اینک دیگر این بازی کارایی خود را از دست داده است.

اما باید یک نکته را در نظر گرفت، مبارک میراث دار جمال عبدالاناصر است و این گروه از افسران وطن پرست و میهن دوست هستند هر چند روش حکومت آنها دیکتاتوری است. بنابراین نمی توان توقع داشت که مبارک با خفت و خاری مانند بن علی از مصر بگریزد . از این دیدگاه بزرگترین اشتباه نامگذاری امروز به نام جمعه وداع است زیرا که اگر مبارک کوتاه نیامد تکلیف روشن نیست.
باید زودتر به دولت مصر از طرف سیاسیون داخلی و خارجی فشار آورد تا مبارک طی یک حرکت نمادین استعفا دهد ولی در مقامی تشریفاتی بماند تا به صورت محترمانه ای قدرت منتقل شود.

شاید یک بیماری مصلحتی برای کناره گیری از قدرت برای مبارک بهترین راه باشد ، مصر دوباره آرام بگیرد و رامسس بیاساید.